Tongariro Crossing

Hoi allemaal,

Afgelopen weekend was er weer eentje waar ik eigenlijk geen woorden voor heb, maar ik ga toch m’n best doen om alles zo goed mogelijk te vertellen. Ook heeft dit weekend even voorrang op het weekend daarvoor, die blog staat klaar, maar ik wacht nog op foto's.

Dit weekend ben ik in m’n eentje vertrokken naar Taupo. Op vrijdagochtend stapte ik in de bus naar Auckland om vanaf daar de bus naar Taupo te pakken. Vijf uur later kwam ik daar aan. Nadat ik ingecheckt was in het hostel, heb ik m’n sportkleding aangetrokken en heb ik als een echte kiwi een 2,5 uur durende hike naar de Huka Falls gedaan. Een mooie route langs de Waikato River.
‘s Avonds ben ik vroeg gaan slapen, want… Zaterdagochtend stond ik om 4.45u vol energie naast m’n bed om de Tongariro Crossing te doen! Hier keek ik zo ontzettend naar uit!

De Tongariro Crossing is een hike van 19,4 km door een vulkanisch landschap en ik heb vaker gehoord dat het één van de mooiste wandelingen van het Noorder eiland is. Ook is het een film locatie van the Lord of the Rings (Mt Doom).

Ik had me zo goed mogelijk ingepakt, maar het was nog lastig te bepalen wat ik precies aan moest, omdat het die dag 25 graden in Taupo was en ik dacht dat het op een berg toch echt wel koud en winderig zou zijn. In de bus kreeg ik de route van de crossing, wat me toch wel een beetje zenuwachtig maakte vanwege alle waarschuwingen en beschrijvingen. Zo stond er bij een bepaald punt op de kaart wat het laatste punt was om te besluiten of je echt verder wilde lopen of niet. Dat stelde me niet echt gerust.
Om 7.00u werd ik gedropt bij de start. De zon kwam op vanachter de sneeuwtoppen van de bergen in een strak blauwe lucht. Het was nog best fris. Het eerste deel is een vlakke route tussen de bergen, wat dus goed te doen was. Doordat er verschillende bussen starten loop je dit deel met meerdere mensen om je heen. Ik had van tevoren veel nieuwe muziek gedownload om mezelf die dag een beetje op te peppen en het lopen wat gemakkelijker te maken :). Achteraf heb ik naar geen enkel nummer geluisterd, gewoon omdat de stilte en het geluid van je voetstappen zo goed voelde. Heel enthousiast bleef ik van alles om me heen foto’s maken, totdat ik zag dat de batterij van m’n camera in een uur tijd van vol naar bijna leeg ging. Je begrijpt, ik kon echt wel janken op dit moment. Accepteren en doorgaan dan maar.
Na een tijdje kwam ik aan bij het laatste toilet voor de komende paar uur, waar ik nog maar even gebruik van heb gemaakt. Alleen van de gedachte dat je niet meer naar het toilet kunt, moet je al plassen. Vervolgens ben ik doorgelopen naar de Soda Springs, eenmaal daar wilde ik dan toch maar even wat drinken. Op dat moment kwam ik erachter dat ik m’n waterfles verloren was… Best wel paniekerig ben ik een stuk terug gelopen. Omdat ik het pad nergens kon vinden heb ik de rivier ook maar even meegepakt en ik heb daarin m’n fles gelukkig teruggevonden...
Na deze natte start kon ik beginnen aan de eerste klim (devil’s staircase). Nou ben ik al niet zo’n liefhebber van traplopen, maar dit was best pittig. Dit was dan ook het moment dat ik de eerste drie lagen kleding maar uitdeed. Eenmaal boven was het uitzicht zo ontzettend mooi… Door het goede weer kon ik ontzettend ver kijken. Hierna volgde een grote lege vlakte, omringd door besneeuwde bergtoppen, een meer en Mt Doom.
Na deze vlakte volgde een nieuwe helling. Deze was erg smal, er lagen veel losse stenen en door de smeltende sneeuw was het erg modderig, ik had ineens spijt van m’n simpele New Balance sneakers. Gelukkig bereikte ik ook deze top en wederom een magisch uitzicht met steeds meer sneeuw. Ik had uitzicht op een groot blauw meer en veel besneeuwde bergtoppen. Hier had ik de keuze om een optionele route te lopen naar de top van Mt Tongariro, wat ik geprobeerd heb. Na de eerste paar meter was ik al vijf keer bijna weggegleden in de sneeuw, dus ik besloot toch maar de normale route te volgen.
Weer een helling op, langs de rand van the Red Crater. Eenmaal boven kon ik de krater inkijken, heel bijzonder en zo groot… Ook had ik uitzicht op een nieuwe vlakte met helder blauwgroene meren.
Hierna volgde een verschrikkelijk lastige afdaling. Bijna recht naar beneden op een pad van gruis en stof. Hier kreeg ik het toch wel even benauwd. Ik heb niet geteld hoe vaak ik hier weggegleden en gevallen ben, maar het was zeker meer dan drie keer.
Beneden ben ik op een rots gaan zitten en heb ik genoten van het prachtige uitzicht, de zon, de heldere meren, de stilte en de enorme bergen. Dit is absoluut de mooiste plek waar ik tot nu toe ben geweest. Het voelde eigenlijk wel alsof ik op een andere planeet zat (of ga ik nu te ver?).
Vervolgens liep ik verder en ik was werkelijk de enige die over deze vlakte liep, echt een hele mooie ervaring.
Na de vlakte kwam weer een helling en hier klom ik toch echt wel met verzuurde benen omhoog. Het uitzicht maakte alles weer meer dan goed: een groot helder blauw meer met daarin de weerspiegeling van de witte bergtoppen. Hier ben ik dan ook nog maar even blijven zitten.
Na dit meer liep ik verder en het pad verdween tussen de bergen in. Toen ik me nog een keer omdraaide om nog één keer naar de mooie vlakte te kijken en de route die ik al achter me had, viel het me op dat je ook echt kon zien waar de lava gestroomd heeft. Misschien dat je het op de foto’s ook kunt zien.
Toen ik het pad verder volgde en het centrum van de bergen achter me liet, begon de afdaling. Eerst een ontzettend mooi uitzicht op lake Taupo en een nog actieve vulkaan gezien, maar daarna begon het toch echt wel pittig te worden. Zigzaggend liep het pad naar beneden en het leek werkelijk oneindig te duren. Het laatste deel loop je 2,5 uur naar beneden en de omgeving stelt, na alles wat je daarvoor hebt gezien, niet heel veel meer voor. Ook moet je verschillende trappen af, wat ik echt niet meer te doen vond. M’n benen trilden bij elke trede en ik had het werkelijk bloedheet in m’n lange spijkerbroek. Na een tijdje loop je het laatste stuk door het bos en het lijkt oneindig te duren voordat je de parkeerplaats weer bereikt. Wat een fysiek en mentaal rot stuk was dit. M’n voeten deden echt ontzettend pijn en ik bereikte dan ook strompelend de bewoonde wereld.
Het was werkelijk zo mooi allemaal… Bijna magisch. Gewoon adembenemend. Ik heb op bepaalde momenten echt met m’n mond vol tanden gestaan en me afgevraagd hoe ik dit ooit aan iedereen thuis moet gaan verwoorden. Het klinkt nu waarschijnlijk alsof ik ontzettend aan het overdrijven ben, maar nee, sorry, het is echt geweldig mooi.

Tijdens de crossing heb ik verschillende mensen aangesproken om te vragen of zij een foto van mij konden maken. Ik heb hen toen ook gevraagd of ze al hun foto’s van die dag naar mij wilden sturen, nadat ik het verhaal van mijn camera had verteld. Uiteindelijk had ik daar ongeveer vijf fotografen rondlopen en ik hoop echt van harte dat ze mij de foto’s daadwerkelijk opsturen, want ik zou jullie zo graag willen laten zien hoe mooi het was.
Omdat je alleen bent, raak je toch eerder met deze mensen aan de praat. Zo liep ik bijvoorbeeld het laatste stuk met een man uit het leger en hij was een echte kiwi, jaja. Achteraf ben ik blij dat ik een stuk met hem heb gelopen, want dat maakte het laatste deel toch wat draaglijker. Ook ben ik onderweg verschillende Nederlanders tegengekomen. De laatste paar meter werd ik zelfs ingehaald door een Nederlandse man van rond de 70. Hij deed het bijna snelwandelend… Shame on me.

Ik kan iedereen de Tongariro Crossing aanraden. En (bij goed weer) is het zelfs nog mooier om het alleen te lopen.

Ik heb de dag afgesloten met een pizza op een bankje aan lake Taupo met zonsondergang.

Zondagochtend werd ik uiteraard wakker met gigantische spierpijn, dus heb ik het rustig aan gedaan. Ik heb wat langs de winkels van Taupo gelopen met een meisje die ik in het hostel ontmoet heb en ben, nadat zij weer vertrok naar haar volgende bestemming, aan lake Taupo in slaap gevallen. Hier ging het echter volledig mis en heb ik goed kennis gemaakt met de zon in NZ. Hoewel ik me goed ingesmeerd had met factor 50 ben ik toch echt compleet verbrand. Ik hoop dat ik m’n witte spijkerbroekje de komende maanden nog uit m’n benen krijg…

Dit was mijn weekend weer! Helaas dus (nog) niet de allermooiste plaatjes van de crossing, maar ik mag absoluut niet klagen! Ik hoop dat m’n verhaal een hoop goed maakt.

Foto's: http://myalbum.com/album/7SFJIDoulDyu

Liefs,

Yvette